Zgodnie z obecnie obowiązującymi
regulacjami wypłaty wynagrodzenia pracownikowi dokonuje się w formie pieniężnej
do rąk własnych. Taką zasadę przewiduję Kodeks Pracy w art. 86. W sytuacji, gdy
pracodawca chcę spełnić obowiązek wypłaty wynagrodzenia w inny sposób niż do
rąk własnych pracownika – np. w formie przelewu na jego konto bankowe, musi
uprzednio uzyskać na to zgodę na piśmie.
Wskazać należy, że w praktyce
forma bezgotówkowa wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dużo częściej stosowana
niż wypłata wynagrodzenia bezpośrednio do rąk własnych pracownika. Jak wynika z
danych Narodowego Banku Polskiego, w formie bezgotówkowej wynagrodzenie dostaje
prawie 87 % pracujących Polaków.
Idąc naprzeciw powszechnie
stosowanej praktyce Rada Ministrów przygotowała projekt ustawy o zmianie
niektórych ustaw w związku ze skróceniem okresu przechowywania akt pracowniczych
oraz ich elektronizacją, zgodnie z którym przewiduje się, że od 1 stycznia 2019
roku podstawową formą wypłaty wynagrodzenia za pracę będzie wypłata
wynagrodzenia na wskazany przez pracownika rachunek płatniczy.
Drugą ważną zmianą przewidzianą w
projekcie w/w ustawy nowelizującej jest skrócenie z 50 do 10 lat obowiązkowego
okresu przechowywania przez pracodawcę akt pracowniczych. Projektowane zmiany w
pierwszej kolejności dotyczą obowiązku przechowywania dokumentacji osobowej i
płacowej pracowników oraz zleceniobiorców, zatrudnionych po 1 stycznia 2019 r.
Skrócenie z 50 do 10 lat
obowiązkowego okresu przechowywania przez pracodawcę dokumentacji pracowniczej
stanie się możliwe dzięki przekazywaniu do ZUS imiennych raportów miesięcznych
pracowników i zleceniobiorców. Raporty te, inaczej nazywane ZUS RCA, zawierać będą
wszystkie dane potrzebne do ustalenia prawa do świadczenia emerytalnego lub
rentowego i jego wysokości. Informacje te będą zapisywane na indywidualnym
koncie ubezpieczonego, co z kolei w korzystny sposób wpłynie na jego
bezpieczeństwo prawne. Taki pracownik lub zleceniobiorca nie będzie musiał udowadniać
przed ZUS poprawności i prawidłowości danych zapisanych na jego koncie, a także
odpadnie potrzeba uzyskiwania zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu od
byłych pracodawców.
Ponadto wskazać należy, że
pracodawca będzie mógł skrócić okres przechowywania dokumentacji pracowniczej
także w odniesieniu do pracowników, którzy nawiązali stosunek pracy po 1998 r.
a przed 1 stycznia 2019 r. By tego dokonać koniecznym będzie złożenie
oświadczenia o zamiarze przekazania za te osoby raportu informacyjnego, który
będzie zawierał informacje niezbędne do wyliczenia emerytury lub renty.
Natomiast w odniesieniu do pracowników zatrudnionych przed 1 stycznia 1999 r.
pracodawca nadal będzie musiał przechowywać dokumentację pracowniczą w postaci
papierowej przez okres 50 lat.
Przyjmuje się, że projektowane
zmiany korzystnie wpłyną na zmniejszenie kosztów u pracodawców związanych z
pozapłacowymi obowiązkami wobec pracowników. Przechowywanie dokumentacji
pracowniczej w postaci elektronicznej skróci też czas przeszukiwania akt
osobowych oraz zapewni ich odpowiednie zabezpieczenie, tak by nie dochodziło do
utraty danych.