Zgodnie z obecnie obowiązującymi regulacjami wypłaty wynagrodzenia pracownikowi dokonuje się w formie pieniężnej do rąk własnych. Taką zasadę przewiduję Kodeks Pracy w art. 86. W sytuacji, gdy pracodawca chcę spełnić obowiązek wypłaty wynagrodzenia w inny sposób niż do rąk własnych pracownika – np. w formie przelewu na jego konto bankowe, musi uprzednio uzyskać na to zgodę na piśmie.
Wskazać należy, że w praktyce forma bezgotówkowa wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dużo częściej stosowana niż wypłata wynagrodzenia bezpośrednio do rąk własnych pracownika. Jak wynika z danych Narodowego Banku Polskiego, w formie bezgotówkowej wynagrodzenie dostaje prawie 87 % pracujących Polaków.
Idąc naprzeciw powszechnie stosowanej praktyce Rada Ministrów przygotowała projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze skróceniem okresu przechowywania akt pracowniczych oraz ich elektronizacją, zgodnie z którym przewiduje się, że od 1 stycznia 2019 roku podstawową formą wypłaty wynagrodzenia za pracę będzie wypłata wynagrodzenia na wskazany przez pracownika rachunek płatniczy.
Drugą ważną zmianą przewidzianą w projekcie w/w ustawy nowelizującej jest skrócenie z 50 do 10 lat obowiązkowego okresu przechowywania przez pracodawcę akt pracowniczych. Projektowane zmiany w pierwszej kolejności dotyczą obowiązku przechowywania dokumentacji osobowej i płacowej pracowników oraz zleceniobiorców, zatrudnionych po 1 stycznia 2019 r.
Skrócenie z 50 do 10 lat obowiązkowego okresu przechowywania przez pracodawcę dokumentacji pracowniczej stanie się możliwe dzięki przekazywaniu do ZUS imiennych raportów miesięcznych pracowników i zleceniobiorców. Raporty te, inaczej nazywane ZUS RCA, zawierać będą wszystkie dane potrzebne do ustalenia prawa do świadczenia emerytalnego lub rentowego i jego wysokości. Informacje te będą zapisywane na indywidualnym koncie ubezpieczonego, co z kolei w korzystny sposób wpłynie na jego bezpieczeństwo prawne. Taki pracownik lub zleceniobiorca nie będzie musiał udowadniać przed ZUS poprawności i prawidłowości danych zapisanych na jego koncie, a także odpadnie potrzeba uzyskiwania zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu od byłych pracodawców.
Ponadto wskazać należy, że pracodawca będzie mógł skrócić okres przechowywania dokumentacji pracowniczej także w odniesieniu do pracowników, którzy nawiązali stosunek pracy po 1998 r. a przed 1 stycznia 2019 r. By tego dokonać koniecznym będzie złożenie oświadczenia o zamiarze przekazania za te osoby raportu informacyjnego, który będzie zawierał informacje niezbędne do wyliczenia emerytury lub renty. Natomiast w odniesieniu do pracowników zatrudnionych przed 1 stycznia 1999 r. pracodawca nadal będzie musiał przechowywać dokumentację pracowniczą w postaci papierowej przez okres 50 lat.
Przyjmuje się, że projektowane zmiany korzystnie wpłyną na zmniejszenie kosztów u pracodawców związanych z pozapłacowymi obowiązkami wobec pracowników. Przechowywanie dokumentacji pracowniczej w postaci elektronicznej skróci też czas przeszukiwania akt osobowych oraz zapewni ich odpowiednie zabezpieczenie, tak by nie dochodziło do utraty danych.